Писма: Фаќање на крстот во падобранско-диверзантски стил

Охрид, Водици 2011 – та, 10 и нешто часот сабајле. Пристаниште. Се’ е спремно. Од “Галеб” владиката ги пее последните стихови од “Во Јордание”. На брегот, од страна на Капетанијата построени околу 200 капачи. Од бродот се оддалечени околу 50 метри. Некои влегуваат први, другите по нив. Езерото се пенее додека препливаат до “Галеб”. Некои се веќе уморни од студот ама никој не се враќа назад. Просторот околу Пристаниште е опколен со петилјадна публика. Сите гледааат во правец на капачите и бродот од каде владиката ќе го фрла крстот. Тогаш, минута пред да биде чинот, група “диверзанти” наоѓаат порозно место во оградениот дел, од страна на поранешна библиотека, со кајче (значи потполно суви) доаѓаат до крмата на бродот, вешто се качуваат на “Галеб”, скокаат метар-два пред останатите капачи, веднаш до бродот бидејќи имаат најидеална позиција и не се уморни. Прават обрач, владиката без размислување го фрла меѓу нив, еден го фаќа. Публиката вика УА. Но готово е. За “тили час” се горе – “Варош, варош…”. Останатите остануваат со кратки ракави.

Не само 2011. Слични сценарија со ист исход од 1992 па навака. Едни те исти го фаќаат. Јавна тајна е веќе. Кај нас дури и добро беше. Гледам по други градови се истепале до крв, негде попот два пати го фрлал крстот…Ужас. Најубав празник, а така да биде банализиран. За што? За една рака “златници”.